ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΛΟΥΤΡΩΝ ΥΠΑΤΗΣ

Archive for the ‘ΓΟΝΕΙΣ’ Category

Πατήστε πάνω στο πρόγραμμα για να διαβάσετε καλύτερα και στη λέξη  poster

Πρέπει τα παιδιά μας να πατούν γερά στα πόδια τους, να μη φοβούνται να δοκιμαστούν σε άγνωστες καταστάσεις, να μην πτοούνται όταν οι δυσκολίες ορθώνονται μπροστά τους. Με λίγα λόγια να έχουν αυτοπεποίθηση.

Ο δρόμος όμως προς την αυτοπεποίθηση ξεκινά από νωρίς, από τις πρώτες εμπειρίες του παιδιού.

Η εικόνα που διαμορφώνει για τον εαυτό του σχετίζεται με τη συμπεριφορά του γονιού απέναντί του.

Το παιδί αντιλαμβάνεται θετικά τον εαυτό του, αναπτύσσει δηλαδή αυτοεκτίμηση, όταν εισπράττει αποδοχή, αγάπη και ζεστασιά από τους γονείς του. Απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει με σιγουριά το ταξίδι της ζωής, είναι να μεγαλώνει σε περιβάλλον που του προσφέρει εσωτερική ασφάλεια.

H αυτοπεποίθηση είναι η συναίσθηση ότι είμαστε σημαντικοί, έχουμε αξία, χαρίσματα, ικανότητες. Έχουμε δηλαδή θετική εικόνα για τον εαυτό μας και θεωρούμε ότι οι ικανότητές μας είναι επαρκείς ώστε να έχουμε επιτυχίες στη ζωή μας, να απολαμβάνουμε την αγάπη και την αποδοχή των άλλων, να ξεπερνάμε δύσκολες καταστάσεις και να σχεδιάζουμε νέους, ρεαλιστικούς στόχους.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των παιδιών με αυτοπεποίθηση

Κάποιες φορές, στην προσπάθειά μας να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών, τα ωθούμε άθελά μας σε παράτολμες, εγωκεντρικές ή παθητικές συμπεριφορές. Όταν καλούμαστε να διαπαιδαγωγήσουμε παιδιά, οφείλουμε να μη συγχέουμε την έννοια της αυτοπεποίθησης με εγωκεντρικές, επιπόλαιες, άβουλες ή κακόβουλες συμπεριφορές.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι τα παιδιά που έχουν αυτοπεποίθηση:

• Έχουν υπομονή, επιμονή, θέληση
• Αξιολογούν σωστά τις καταστάσεις, θέτουν στόχους, σχεδιάζουν τις ενέργειές τους, ξεπερνούν τις δυσκολίες
• Δέχονται την ήττα, μαθαίνουν από τα λάθη τους
• Δείχνουν αυτοέλεγχο, εκφράζουν με θεμιτό τρόπο τα συναισθήματά τους
• Έχουν ρεαλιστική εικόνα των καταστάσεων, αποδέχονται τις αδυναμίες τους, γνωρίζουν τις δυνατότητές τους, φέρονται με δυναμικότητα, συνεργάζονται με επιτυχία
• Δεν αφήνουν τους φόβους να τους κυριέψουν, είναι αισιόδοξα
• Σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους

Ενισχύστε την αυτοπεποίθηση των παιδιών

• Βοηθήστε τα να γνωρίσουν καλά τον εαυτό τους και να τον αποδεχτούν
• Παρακινήστε τα να ανακαλύψουν τα ιδιαίτερα ταλέντα και τις ικανότητές τους
• Επαινέστε τα για όσα καταφέρνουν
• Θέστε μικρούς, ρεαλιστικούς στόχους
• Ενθαρρύνετε τα ώστε να τα καταφέρουν αξιοποιώντας τις δικές τους δυνατότητες
• Δώστε τους ευκαιρίες να αισθάνονται χρήσιμα. Μοιράστε αρμοδιότητες
• Δείξτε ανοχή στα λάθη τους, διατηρήστε όμως παράλληλα τα όρια που έχετε θέσει
• Αντιμετωπίστε με χιούμορ τις κακές τους στιγμές. Συμπαρασταθείτε στις αποτυχίες τους
• Αποφύγετε να κριτικάρετε αρνητικά τις απόψεις τους
• Συζητήστε μαζί τους, χωρίς να προσπαθείτε να επιβάλλετε τις δικές σας απόψεις
• Χαρακτηρίστε τη συμπεριφορά τους κι όχι τα ίδια (μην πείτε «είσαι ενοχλητικός», αλλά «αυτό που κάνεις είναι ενοχλητικό»)
• Δώστε τους πληροφορίες κι εμπειρίες για τον κόσμο που τα περιβάλλει
• Μην αφήσετε να ανακαλύψουν τον κόσμο χωρίς συναισθηματική θωράκιση. Χαρίστε τους τη βεβαιότητα πως θα είστε κοντά τους, όταν σας χρειαστούν. Απομακρυνθείτε όταν δεν σας χρειάζονται
• Μην έχετε υπερβολικές φιλοδοξίες, αλλά και μην τα υποτιμάτε
• Μην υποκινείτε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά. Αποφύγετε τις ετικέτες (αργός, αναβλητικός, τεμπέλης, επιπόλαιος κλπ)
• Φερθείτε τους με σεβασμό. Βοηθήστε νʼ αναπτύξουναξιοπρεπή συμπεριφορά

Αυτοπεποίθηση και σχολικές επιδόσεις

Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως κάθε παιδί έχει τον προσωπικό του ρυθμό να μαθαίνει. Η σύγκριση δεν γίνεται ποτέ μεταξύ δυο παιδιών, αλλά ανάμεσα στην ικανότητα που είχε το παιδί στο παρελθόν και σʼ αυτήν πουέχει τώρα κατακτήσει. Εμπλουτίζοντας το περιβάλλον του με ερεθίσματα που μπορεί να αφομοιώσει, του επιτρέπουμε να μαθαίνει με τον δικό του τρόπο, μέσα από δραστηριότητες που το ελκύουν κι έχουν νόημα γιʼ αυτό.

Στη διαδικασία απόκτησης στέρεης γνώσης, θα κάνει λάθη και θα διδαχτεί από αυτά. Η ανακάλυψη του λάθους από το ίδιο το παιδί, είναι μια σημαντική εμπειρία που δεν πρέπει να του την στερήσουμε. Ας το καθοδηγήσουμε ώστε να εντοπίσει το λάθος του κι ας το συνοδεύσουμε διακριτικά, χωρίς επίκριση, στη διόρθωσή του.

Κυρίως όμως, ας διαφυλάξουμε την παιδικότητά του. Δεν χρειάζεται να το εκθέτουμε σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, ούτε να διογκώνουμε το εγώ του. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από παιχνίδι, γέλιο, ελεύθερο χρόνο κι επαρκείς σχέσεις με γονείς και συνομηλίκους.

Αγκαλιάστε λοιπόν το παιδί σας με αγάπη. Έπειτα, ανοίξτε την αγκαλιά σας και καμαρώστε το καθώς ανακαλύπτει τον κόσμο!

Αναδημοσίευση άρθρου του Δημήτρη Τσιριγώτη από το www.alfavita.gr

Αν ψάχνετε για τους τέλειους γονείς, ξεχάστε το, δεν υπάρχουν !

Αν κάποιοι σας συστηθούν ως αλάνθαστοι γονείς απομακρυνθείτε διακριτικά από αυτούς, ίσως είναι επικίνδυνοι. Αν πάλι ψάχνετε για «εγχειρίδια του καλού γονέα» θα βρείτε πολλά. Συγκεντρώστε όσα περισσότερα μπορείτε. Μετά βάλτε τους φωτιά.

Δείτε το παράδειγμα του πασίγνωστου Αμερικανού παιδιάτρου και παιδαγωγού Benjamin Spock γνωστού και ως  «Dr. Spock»  ο οποίος για αρκετές δεκαετίες συμβούλευε τους Αμερικανούς γονείς για την ανατροφή των παιδιών τους. Πολλές γενιές Αμερικανών γονέων ακολούθησαν κατά γράμμα τις συμβουλές που έδινε ο «Dr. Spock» είτε διαβάζοντας τα βιβλία του είτε παρακολουθώντας τις συχνές εκπομπές του στην τηλεόραση. Αυτοί οι γονείς όμως έπαθαν σοκ όταν μια μέρα ο «Dr. Spock» βγήκε στην τηλεόραση και ανακοίνωσε ευθαρσώς ότι ζητάει συγνώμη γιατί θεωρεί ότι έκανε λάθος στις συμβουλές που έδινε όλα αυτά τα χρόνια στους γονείς .Καταλαβαίνετε, πιστεύω, τι επακολούθησε των δηλώσεων.

Παρακάτω σας παραθέτω τα πιο συνηθισμένα λάθη που, κατά τη γνώμη μου, κάνουμε εμείς οι γονείς όταν θεωρούμε ότι ένα παιδί είναι εύκολος αντίπαλος. Και δεν εννοώ μόνο το παιδί που έχουμε απέναντί μας αλλά και το παιδί που έχουμε μέσα μας. Τότε υποπίπτουμε και εμείς σε παιδικά λάθη. Μάλιστα πολλές φορές δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος είναι ο ώριμος της υπόθεσης, ο γονέας ή το παιδί του δηλαδή. Φυσικά τα λάθη αυτά τα έχω τιμήσει και με το παραπάνω πρώτος εγώ και εξακολουθώ να τα επαναλαμβάνω με απόλυτη συνέπεια.

Οι γονείς ενδίδουν στα πείσματα

Όταν ένα παιδί αρχίσει τα πείσματα για να περάσει το δικό ο γονέας αρχικά του λέει «όχι» το οποίο όμως όσο περνάει η ώρα και τα πείσματα συνεχίζονται αρχίζει να κάμπτεται και στο τέλος γίνεται ένα μασημένο «ναι». Στην καλύτερη περίπτωση ίσως ο γονέας να έχει κάνει διαπραγμάτευση και να έχει κλείσει μια συμφωνία του τύπου: «οκ θα σου πάρω το παιχνίδι αλλά θα είσαι ήσυχο για όλο το μεσημέρι». Έτσι όμως καλλιεργείται στο παιδί ένας τρόπος διεκδίκησης όπου ξέρει ότι αν σπάσει τα νεύρα στον γονέα του στο τέλος θα εκπληρωθούν οι πόθοι του.

Οι γονείς «καθαρίζουν» για τα παιδιά τους

Καταρχάς οι γονείς πιστεύουν οποιοδήποτε συμβάν ή πρόβλημα το οποίο τους λέει το παιδί τους ότι αντιμετώπισε  όσο και αν ήταν παραμορφωμένο και μεγεθυμένο από τη παιδική ματιά και υπερβολή. Μετά αρχίζει η δράση του γονέα. Έτσι στερεί στο παιδί την ευκαιρία να μάθει  να λύνει μόνο του τα προβλήματά του. Μια συνηθισμένη εικόνα που συναντάμε είναι ένας γονέας σε έξαλλη κατάσταση να ουρλιάζει : «δείξε μου ποιος σε πείραξε, ποιος» και το παιδί του να του δείχνει ένα τοσοδούλη μπόμπιρα. Ο παρεμβατισμός των ελλήνων γονέων ειδικά στο σχολείο είναι μερικές φορές εκτός ελέγχου (κυρίως όσον αφορά τους βαθμούς). Οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να εκτεθούν σε οποιονδήποτε κίνδυνο, δυστυχώς, οδηγούν τα παιδιά τους να γίνουν φοβικά και εξαρτημένα από τους προστάτες γονείς.

Οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά να μάθουν από τα λάθη τους

Πολλοί γονείς διακατέχονται από την αγωνία να εξαφανίσουν τα λάθη των παιδιών στερώντας τους στην ουσία το πιο πολύτιμο μάθημα ζωής που είναι το «να μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους». Με το παραμικρό λάθος χτυπάει συναγερμός και πολλές φορές σπεύδουν οι ίδιοι να διορθώσουν τα λάθη των παιδιών τους ή να τα κουκουλώσουν όπως όπως, «κρύβοντας τα κάτω από το χαλάκι». Τα παιδιά εθίζονται και αυτά στο κρύψιμο των λαθών και των αδυναμιών τους και γίνονται τελειομανή  αποκτώντας  έντονα τον φόβο της αποτυχίας. Βέβαια αυτό βολεύει τους γονείς αυτούς γιατί τα παιδιά με τέτοια χαρακτηριστικά αφιερώνονται στην αναζήτηση της επιτυχίας και γίνονται καλοί μαθητές. Το κόστος όμως είναι πολύ μεγάλο. Τα παιδιά που δεν τους επιτρέπονται τα λάθη τελικά δεν τα επιτρέπουν και στον εαυτό τους με αποτέλεσμα να μην ωριμάζουν πραγματικά. Η αυτοπεποίθησή τους, παρά την αντίθετη εικόνα που ενδεχομένως προβάλλουν προς τα έξω, δεν ενισχύεται και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι μπορεί να καταρρεύσουν στην πρώτη αποτυχία. Αντίθετα από ότι νομίζουμε η αυτοπεποίθηση δεν αποκτάται από τις συνεχείς νίκες αλλά χτίζεται κυρίως  μετά από την αυτενέργεια για τη διόρθωση των λαθών. Τα λάθη των παιδιών είναι εκείνα που θα τα ενεργοποιήσουν να δοκιμάσουν και άλλους δρόμους και θα τα  μάθουν να δρουν με άλλους τρόπους. Στο κάτω κάτω αν οι γονείς δεν αφήνουν ποτέ τους τα παιδιά τους να πέφτουν πως εκείνα θα μάθουν να ξανασηκώνονται ;

Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά σαν προέκταση του εαυτού τους

Σίγουρα έχετε ακούσει πολλούς γονείς να αναφέρονται σε θέματα που αφορούν το παιδί τους με χρήση όμως πληθυντικού αριθμού όπως «σήμερα είμαστε λίγο άρρωστοι» , «πήγαμε πολύ καλά στους βαθμούς» κ.α. Επίσης όσο και πλάκα να έχει η εικόνα μαμά ?κόρη ή μπαμπάς ?γιος με ίδια ρούχα αλλά σε διαφορετικά νούμερα, είναι και κάπως περίεργη, δεν μπορείτε να πείτε.  Όσο όμως οι γονείς θα βλέπουν  τα παιδιά τους σαν κομμάτι του εαυτού τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να θέλουν εκείνα  να εκπληρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονέων τους. Καλό είναι λοιπόν να αναγνωρίσουν την ατομικότητα των παιδιών τους και να τα αφήσουν να κάνουν τα δικά τους βήματα πάνω στη γη.

Οι γονείς «παράλληλα σύμπαντα» με τα παιδιά

Στα περισσότερα σπίτια υπάρχει πλέον η τάση των παράλληλων ζωών, των γονέων με τα παιδιά τους. Οι γονείς είτε είναι αναγκασμένοι να εργάζονται υπερβολικά, είτε τους έχουν καταπλακώσει τα προβλήματα και δεν έχουν διάθεση επικοινωνίας, είτε και αυτοί αναζητούν μέσα στο σπίτι τους λίγες στιγμές χαλάρωσης μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή  που όμως δε συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά. Την ίδια ώρα το παιδί ίσως είναι παρκαρισμένο μπροστά σε μια οθόνη (υπολογιστή ή τηλεόρασης) .Αν φτάσαμε στο σημείο όπου το ζητούμενο είναι η συνάντηση μέσα στο ίδιο σπίτι τότε μια καλή λύση είναι η συμφωνία για ομοτράπεζο γεύμα ή δείπνο τουλάχιστον μια φορά την μέρα που μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην επικοινωνία των μελών της οικογένειας.

Οι γονείς βάζουν πολλά, αλλά εύκαμπτα όρια

Οι γονείς πρέπει βάζουν όρια στο παιδί τους, κυρίως στις μικρές ηλικίες, ώστε να δημιουργείται στο παιδί η αίσθηση ότι «κάπου αρχίζω και κάπου τελειώνω»  και μέσα σε αυτό πλαίσιο τα παιδιά να νιώθουν την ασφάλεια για να ανοίξουν τον εαυτό τους. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται την έλλειψη ορίων ως έλλειψη ενδιαφέροντος. Χωρίς τα όρια τα παιδιά νιώθουν σύγχυση και άγχος. Οι  γονείς όμως έχουν την τάση να βάζουν πολλά όρια τα οποία όμως είναι, στην πλειοψηφία τους, διαπραγματεύσιμα και εύκαμπτα. Δηλαδή όταν τα παιδιά επιχειρούν αυτό που η φύση τους προστάζει όπως τη δοκιμή των ορίων το μόνο που ακούν είναι η επίπληξη που ξεπέρασαν τα όρια αλλά δεν υπόκεινται τις συνέπειες για αυτή τους την πράξη. Οπότε τα παιδιά βγάζουν το συμπέρασμα : «αν κάνω αυτό θα τα ακούσω αλλά πέραν αυτού τίποτα άλλο». Καλό θα είναι λοιπόν οι γονείς να βάζουν λίγα όρια στα παιδιά αλλά όταν εκείνα τα ξεπερνάνε να υπόκεινται τις συνέπειες. Φυσικά οι συνέπειες αυτές πρέπει να εξηγούνται στο παιδί και να είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οφείλονται στην συγκεκριμένη πράξη του και όχι στη γενική συμπεριφορά του.

Οι γονείς δίνουν αντιφατικά μηνύματα

Οι περισσότεροι  γονείς δίνουν ατέλειωτες συμβουλές στα παιδιά τους θεωρώντας ότι αυτό αρκεί  για να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά και να αποκτήσουν αξίες .Όμως αυτό δεν ισχύει γιατί τα παιδιά επηρεάζονται κυρίως από τις πράξεις των γονέων τους και όχι από τα λόγια τους. Πρέπει να ξέρουμε ότι και οι μεγάλοι υπόκεινται στην αδιάκοπη κριτική των παιδιών, η οποία μπορεί να γίνει πολύ σκληρή ειδικά αν τα παιδιά διαπιστώσουν αντίφαση μεταξύ αυτών που γονείς ζητάνε από εκείνα και αυτών που οι ίδιοι οι γονείς πράττουν. Τότε είναι πιθανό να κλονίζεται το σύστημα προτύπων και να γεμίζουν με οργή νιώθοντας ότι τους λένε ψέματα.

Οι «τέλειοι γονείς»

Το μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί γονείς είναι θέλουν να φαίνονται τέλειοι απέναντι στα παιδιά τους χωρίς ψεγάδια και ανθρώπινα ελαττώματα το οποίο είναι μεγάλο βάρος για τα παιδιά που προσπαθούν να μοιάσουν αυτού του προτύπου. Πέρα από την πίεση που νιώθουν τα παιδιά ελλοχεύει και ο κίνδυνος να απορρίψουν τα παιδιά τους γονείς τους όταν εκείνοι εκδηλώνουν και την παραμικρή ατέλεια. Καλό θα είναι λοιπόν οι γονείς ναι μεν να προσπαθούν να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, του δικού τους εαυτού όμως και όχι κάποιου άλλου.

Οι γονείς κρύβουν τα προβλήματα από τα παιδιά

Είναι γνωστό ότι τα παιδιά είναι οι πιο καλοί δέκτες αλλά οι πιο κακοί αποκωδικοποιητές. Δηλαδή το αισθάνονταιδωμάτιό τους με μια φαντασία που οργιάζει και φτιάχνει σενάρια με εκείνα να πρωταγωνιστούν.  Μάλιστα πολλές φορές θεωρούν ότι εκείνα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το πρόβλημα χωρίς να είναι αυτό αλήθεια. Οι γονείς καλό θα είναι να συζητούν με κατάλληλο τρόπο τα προβλήματα αυτά με τα παιδιά τους, διαβεβαιώνοντάς τους φυσικά ότι δεν είναι αξεπέραστα και δίνοντάς τους το παράδειγμα ότι για όλα υπάρχει λύση και ότι στη ζωή αξίζει να αγωνίζεσαι ανεξαρτήτως αποτελέσματος.  όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά συνήθως το ερμηνεύουν με τον δικό τους λανθασμένο τρόπο .Αυτό το «πήγαινε να παίξεις στο δωμάτιό σου» που λένε οι πιο πολλοί γονείς όταν δε θέλουν να ακούσει το παιδί τους ένα πρόβλημα, συνήθως οδηγεί τα παιδιά να κλειστούν στο

 Οι γονείς που θυσιάζονται για τα παιδιά τους

Πολλοί γονείς (κυρίως μητέρες) από τη στιγμή που αποκτούν παιδί εγκαταλείπουν όλα τα υπόλοιπα πράγματα και νιώθουν σαν αυτοσκοπό το μεγάλωμά του. Σταματούν να αντλούν ικανοποίηση από οτιδήποτε άλλο πέραν του παιδιού και γίνονται ένα είδος δορυφόρου του. Η προσωπική ζωή, τα ενδιαφέροντα και οι επαγγελματικές φιλοδοξίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και σε πολλές περιπτώσεις εγκαταλείπονται τελείως. Το παιδί, όσο και αν εκμεταλλεύεται αυτή την αποκλειστικότητα της μητέρας από ένα σημείο και μετά νιώθει μεγάλο βάρος σαν να κουβαλάει έναν άλλο άνθρωπο στις πλάτες του. Φυσικά η δύσκολή ώρα για τη μητέρα είναι η στιγμή που το παιδί μεγαλώσει και αρχίζει να διεκδικεί την ανεξαρτησία του. Τότε αντί να το θεωρήσει ως κάτι φυσικό νιώθει ότι οι θυσίες της πήγανε χαμένες?

Οι γονείς που φοβούνται «μην βαρεθεί το παιδί»

Πόσες φορές δεν έχουμε δει οικογένειες που φτάνουν στην παραλία φορτωμένες με κουβαδάκια, ξαπλώστρες, παιχνίδια, βάρκες  κ.α ; Μικρά παιδιά που πήγαν για ένα μπάνιο για να απολαύσουν τη μαγεία της φύσης και κατέληξαν με πλήρη εξάρτηση βατραχανθρώπου. Πολλοί γονείς έχουν τη φοβία «μην βαρεθεί το παιδί». Ξεχνούν όμως ότι η πιο δημιουργική φάση των παιδιών είναι ακριβώς μετά από ένα προσωρινό αίσθημα βαρεμάρας αρκεί το παιδί να έχει μάθει να πειραματίζεται, να ανακαλύπτει, να εξερευνά .Ας θυμηθούν οι γονείς αυτοί όταν οι ίδιοι ήταν κάποτε παιδιά πόσο πράγματα δημιουργούσαν από το τίποτα. Τα πολλά πράγματα προκαλούν υπερένταση στα παιδιά και μετά από λίγο καταλήγουν απλά να πιάνουν χώρο.

Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους με τα μάτια του κόσμου

Το πιο σημαντικό πράγμα που μας διαφεύγει τελείως είναι ότι ενώ εμείς πιστεύουμε ότι τα παιδιά πάνω από όλα επιδιώκουν την αγάπη μας, αυτά πιο πολύ νοιάζονται για την αποδοχή μας, αν μας αρέσουν δηλαδή για αυτό που είναι πραγματικά και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι για να ικανοποιούν τη γνώμη του κόσμου. Ίσως η καλύτερη κουβέντα  που μπορούμε να πούμε στο παιδί μας είναι το «σε αγαπώ για αυτό που είσαι» παρά εκείνο το χειριστικό «είμαι υπερήφανος /η για σένα».

Υ.Γ .Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι μήπως ο γονέας δεν είναι αυτός που μεγαλώνει το παιδί του αλλά αυτός που μεγαλώνει μαζί με το παιδί του.

Συγγραφέας: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΑΚΟΣ στις 11 Μαρτίου 2013

Ο 7χρονος Παύλος γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη ζητώντας του να μην τον ξεχάσει.

Είναι ένα από τα εκατομμύρια παιδιά σε κάθε γωνιά της γης που περιμένουν με ανυπομονησία τον παχουλό ασπρομάλλη γέροντα να ξεκινήσει το μαγικό του ταξίδι στον κόσμο. Ο πιο αγαπημένος σίγουρα άγιος των παιδιών, σε παγκόσμια κλίμακα, αλλάζει όνομα ανάλογα με τη χώρα προέλευσης του παιδιού.

Είναι ο Father Christmas των Άγγλων, ο Santa Claus των Αμερικανών, ο Pre Nol των Γάλλων, ο Άγιος Βασίλης των Ελλήνων.

Αργά ή γρήγορα όμως οι μικροί μπόμπιρες παρατηρούν ότι ο καλοκάγαθος παππούλης με τη μακριά γενειάδα μοιάζει όλως περιέργως πολύ στον μπαμπά ή στο θείο. Τι γίνεται τότε; Όλο και περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται αν είναι καλό για το παιδί τους να πιστεύει στην ύπαρξη του Άγιου Βασίλη, φοβούμενοι ότι στη συνέχεια θα απογοητευθεί, ότι θα θυμώσει μαζί τους επειδή το εξαπάτησαν ή ότι το να συντηρούν την πίστη στον Άγιο Βασίλη δεν συνάδει με την προσπάθειά τους να διδάξουν στο παιδί τους να μην λέει ψέματα.

Οι έρευνες δείχνουν ότι τα περισσότερα παιδιά ανακαλύπτουν την αλήθεια σχετικά με τον Άγιο Βασίλη γύρω στα 6 ή 7 τους χρόνια.

Και αν το δούμε από την σκοπιά της εξελικτικής ψυχολογίας υπάρχει εξήγηση στο γιατί τότε. Σύμφωνα με τον Piaget, είναι η περίοδος που τα παιδιά μεταβαίνουν από το «προεννοιολογικό στάδιο» ανάπτυξης, όπου δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από την φαντασία, στο στάδιο των «συγκεκριμένων λογικών διεργασιών» που τους επιτρέπει να κάνουν λογικούς συλλογισμούς σχετικά με τον κόσμο. Γι? αυτό και σ? αυτή την ηλικία αρχίζουν να αναρωτιούνται «πώς καταφέρνει ο Άγιος Βασίλης να επισκεφθεί όλα τα σπίτια σε μια νύχτα» ή «πώς χωράει από την καμινάδα».

Πάντως όταν τα παιδιά ανακαλύπτουν την αλήθεια αυτοί που απογοητεύονται περισσότερο είναι μάλλον οι γονείς! Αντίθετα, τα περισσότερα παιδιά αντιδρούν με θετικό τρόπο, νιώθοντας μάλιστα και ένα αίσθημα υπερηφάνειας, καθώς θεωρούν ότι η ανακάλυψή τους αυτή τα φέρνει πιο κοντά στον κόσμο των μεγάλων.

Όταν λοιπόν το παιδί μας ρωτάει αν υπάρχει πράγματι Άγιος Βασίλης, δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στο ψέμα, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη του, αλλά ούτε και να παρουσιάσουμε την ψυχρή αλήθεια των ενηλίκων, λέγοντας ένα ξερό όχι και ισοπεδώνοντας τη φαντασία του. Μπορούμε να αφήσουμε το παιδί να κάνει τη δική του αναζήτηση και να ενδιαφερθούμε να μάθουμε τη δική του άποψη, ρωτώντας για παράδειγμα «εσύ τι πιστεύεις;» ή «γιατί ρωτάς;». Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς.

Άλλωστε τα παιδιά έχουν την ικανότητα να μας δείξουν με τον δικό τους τρόπο πότε «δεν χρειάζεται» πλέον να πιστεύουν στον παχουλό άγιο, τουλάχιστον με τον τρόπο που πίστευαν ως τώρα, αρκεί εμείς να τα προσέξουμε. Ας έχουμε πάντως στο μυαλό μας ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη μέχρι κάποια συγκεκριμένη αναπτυξιακή φάση -που διαφέρει για το κάθε ένα- να πιστεύουν σε σύμβολα ή μύθους. Το πόσο ενθαρρύνουμε τα όνειρα ή και τις φαντασιώσεις τους, σχετίζεται με την μελλοντική τους δυνατότητα και επιθυμία να ονειρεύονται και να στοχεύουν ψηλά και αν η φαντασία χρειάζεται σε όλες τις ηλικίες, για τα παιδιά είναι απαραίτητη.

Η ιστορία του Άγιου Βασίλη όμως θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των γονιών στην προσπάθειά τους να διδάξουν στα παιδιά τους αξίες και αρχές, να τους καλλιεργήσουν την επιθυμία να βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους, να τα ενθαρρύνουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, να προσδοκούν πράγματα και να προσπαθούν γι? αυτά. Στον δυτικό κόσμο η ιστορία του Άγιου Βασίλη είναι βασισμένη στη ζωή του Αγίου Νικολάου που δώρισε την περιουσία του στους φτωχούς, ενώ στη χώρα μας ταυτίζεται με τον Μέγα Βασίλειο από την Καισαρεία, που έκανε πολλά φιλανθρωπικά έργα.

Μέσα από αυτές τις ιστορίες, λοιπόν, οι γονείς μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους την αγάπη, τη γενναιοδωρία, την ανιδιοτέλεια, την ελπίδα, τη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο, την ισότητα απέναντι στο δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι.

Έτσι, οι ημέρες των γιορτών είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προτείνουμε στο παιδί μας να μαζέψει τα παιχνίδια που δεν χρησιμοποιεί ή κάποια ρούχα που δεν του κάνουν πια και να πάμε μαζί του να τα προσφέρουμε σε παιδάκια που τα έχουν ανάγκη, εξηγώντας του τους λόγους που το κάνουμε.

Παράλληλα, καλό θα ήταν να μάθουμε στο παιδί μας ότι αυτό που έχει σημασία είναι να το θυμηθεί ο Άγιος Βασίλης και όχι η αξία του δώρου. Αν πάλι το παιδί μας ζητήσει ένα πολύ ακριβό δώρο που δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουμε, μπορούμε να του εξηγήσουμε ότι αν ο Άγιος Βασίλης ξοδέψει τόσα χρήματα μόνο για το δικό του δώρο, δεν θα του μείνουν αρκετά χρήματα και για τα υπόλοιπα παιδάκια και ότι είναι κρίμα μερικά παιδιά να μην πάρουν δώρο.

Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι αποθαρρύνουμε το παιδί μας απ? το να γράψει ένα γράμμα στον αγαπημένο του άγιο, ζητώντας του αυτό που ονειρεύεται. Κάθε άλλο. Ας το ενθαρρύνουμε και ας πάμε μαζί του στο ταχυδρομείο να στείλουμε το γραμματάκι του. Μ? αυτό τον τρόπο ίσως και να εκπλαγούμε, μάλιστα, διαπιστώνοντας ότι πολλές φορές τα παιδιά κάθε άλλο παρά υλικά πράγματα ζητούν από τον αγαπημένο τους άγιο.

Αντί λοιπόν για ακριβά παιχνίδια, φέτος, με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και αντί οι γονείς να αισθάνονται ενοχές που δεν μπορούν να χαρίσουν στο παιδί τους το ακριβό δώρο που ζήτησε, μπορούν να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους στολίζοντας το σπίτι ή το χριστουγεννιάτικο δέντρο με αυτοσχέδια στολίδια, που θα αξιοποιήσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τόσο των ίδιων όσο και των παιδιών τους, να φτιάξουν γλυκά μαζί με τα παιδιά για να μοσχοβολήσει το σπίτι και κυρίως να περάσουν περισσότερο χρόνο μαζί τους, κάτι που τόσο πολύ τα παιδιά έχουν ανάγκη στις μέρες μας.

Τελικά, αυτό που φαίνεται να θυμούνται οι μικροί μπόμπιρες μεγαλώνοντας δεν είναι τόσο τα ακριβά δώρα που δέχτηκαν, όσο η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπίτι, οι μυρουδιές, τα συναισθήματα, τα κάλαντα, η συμμετοχή στις θρησκευτικές τελετές. Άλλωστε ακόμα και το καλύτερο δώρο δεν ικανοποιεί το παιδί όσο μια ζεστή αγκαλιά, όσο η αίσθηση ασφάλειας και προσοχής από τους γονείς του.

Ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων προσμένοντας τον ερχομό του αγαπημένου τους αγίου. Όσο υπάρχει αγάπη, ελπίδα και δυνατότητα να ονειρεύεσαι «το απίθανο» υπάρχει και Άγιος Βασίλης. Άλλωστε ποιος είπε ότι δεν υπάρχει;

Ειρήνη Κορδερά ? Παιδοψυχολόγος (MSc) / Ψυχολόγος Υγείας (MSc)
Γραφείο: Ιερισσός Χαλκιδικής, Αγίου Νικολάου 13 (πλησίον Εθνικής Τράπεζας)
Τηλ. 6978 183 245

Πηγή: http://e-psychology.gr

Λίγο πριν την ολοκλήρωση όλων των διεργασιών για την πραγματοποίηση του
εμβολιασμού από αέρος των κόκκινων αλεπούδων κατά της λύσσας, σας αποστέλλουμε
ένα πρώτο πλάνο/χρονοδιάγραμμα των πτήσεων που θα πραγματοποιηθούν το χρονικό
διάστημα Νοεμβρίου- Δεκεμβρίου 2014.

Στις 22 έως 28 Νοεμβρίου (7 ημέρες) θα επιχειρήσουν από το αεροδρόμιο της Λάρισας για
τις περιοχές Λάρισας, Τρικάλων, Καρδίτσας, Πιερίας, Μαγνησίας κλπ. Επίσης από το ίδιο
αεροδρόμιο θα πραγματοποιηθούν ρίψεις στις περιοχές Φθιώτιδας και Ευρυτανίας.

Οι πτήσεις θα ξεκινούν με την ανατολή του ήλιου (γύρω στις 8.00 το πρωί) και θα διαρκούν
μέχρι τη δύση (γύρω στις 6.00 το απόγευμα). Αν οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τις
πτήσεις σε μία περιοχή, οι ρίψεις θα γίνονται σε άλλες κοντινές περιοχές και τα αεροσκάφη
θα επιστρέφουν για εμβολιασμούς στην αρχική περιοχή μόλις ο καιρός το επιτρέψει.
Γίνεται κατανοητό ότι το πρόγραμμα μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις επικρατούσες
καιρικές συνθήκες.

Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς.

Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου.

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι?

Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις?

Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα?

Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου?

Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν?

Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω?

Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ?

Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου?

Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ? αγαπάς πια?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα?

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω?

Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα?

Συνήθως τα παιδιά αποφεύγουν να απαντήσουν στην συχνή και αγωνιώδη καθημερινή μας ερώτηση: «πώς πέρασες σήμερα στο σχολείο;» Η όταν απαντούν, δίνουν μονολεκτικές και βαριεστημένες απαντήσεις.Σας προτείνουμε 15 διακριτικές ερωτήσεις για να μάθουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Αν δηλαδή το παιδί μας περνάει καλά στο σχολείο!

1. Ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα στο σχολείο; (Ή, ποιο ήταν το χειρότερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα στο σχολείο;)

2. Πες μου κάτι αστείο που σου συνέβη σήμερα!

3. Αν μπορούσες να διαλέξεις με ποιον θα ήθελες να καθίσεις μαζί στο θρανίο; Με τον Γιώργο?Γιατί;

4. Που σου αρέσει να κάθεσαι στα διαλείμματα;

5. Έμαθε καμιά καινούρια λέξη σήμερα; Καμιά παράξενη, που ίσως δεν την ξέρεις;

6. Αν καλούσα σήμερα τη δασκάλα σου στο σπίτι για τραπέζι, τι θα μου έλεγε για σένα;

7. Βοήθησες κάποιον στην τάξη σήμερα;

8. Πώς τον βοήθησες;

9. Εσένα σε βοήθησε κανένας σήμερα;

10. Ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα;

11. Βαρέθηκες καθόλου στο σχολείο σήμερα; Σε ποιο μάθημα;

12. Αν ερχόταν ένα διαστημόπλοιο στην τάξη σου σήμερα να πάρει κάποιον, ποιον θα ήθελες να έπαιρνε και να εξαφανιζόταν;

13. Ποιο είναι το πιο αστείο παιδί στην τάξη; Γιατί το βρίσκεις αστείο;

14. Αν ήσουν στη θέση του δασκάλου σου τι θα έκανες;

15. Τι θα ήθελες να έλειπε από το σχολείο;

πηγή:http://paidagwgos.blogspot.gr

Τι κάνουμε όταν το παιδί αρνείται να πάει σχολείο;

Η άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο μπορεί να αντανακλά τη σύγκρουση δυνάμεων των πρώιμων παιδικών χρόνων. Και αν δεν προσέξετε αυτή η παιδική άρνηση μπορεί να διαρκέσει ακόμα και μέχρι το Πανεπιστήμιο! Αυτή η μορφή συμπεριφοράς διαφέρει από το απλό χασομέρι ή την καθυστέρηση το πρωί αν και κατά μεγάλο μέρος συμπίπτουν και οι συμπεριφορές και οι τακτικές που εφαρμόζονται.

Η αιτία.

Μπορεί να πρόκειται για αντιπαράθεση δυνάμεων τις περισσότερες φορές όμως υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα στο σχολείο όπως ο φόβος του παιδιού για κάποιον επιθετικό συμμαθητή του ή μια ιδιαιτέρως κακή σχέση με τον δάσκαλό του.

Τι πρέπει να κάνετε

Γρήγορα συνειδητοποιείτε πόσο δύσκολο είναι να υποχρεώσετε ένα παιδί να κάνει κάτι που δε θέλει. Φωνές απειλές υπερβολικές υποσχέσεις, όλα πέφτουν στο κενό. Πώς θα τα καταφέρετε;

Ας δούμε τους 6 κυριότερους λόγους που το παιδί δε θέλει να πάει στο σχολείο.

1. Προβλήματα κοινωικότητας με άλλα παιδιά.
2. ΄Προβλήματα με τον δάσκαλο όπως προείπαμε.
3. Μαθησιακά προβλήματα που δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί και δυσκολεύουν πολύ την καθημερινότητα του παιδιού.
4. Αγωνία που φεύγει από το σπίτι.
5. Πλήξη
6. Αντιπαράθεση με τους γονείς. Αν αρνηθεί να πάει σχολείο, το παιδί ξέρει ότι θα έχει την ευκαιρία να αντιδράσει και να καβγαδίσει με τους γονείς.

Όταν ρωτάτε «γιατί δε θες να πας σχολείο» ετοιμαστείτε να δείτε το παιδί να μουτρώνει, να ανασηκώνει τους ώμους του και να μουρμουρίζει. «Δεν ξέρω» είναι η πιθανότερη απάντησή του. Ρωτήστε το πιο αναλυτικά. «Έχεις προβλήματα με κάποιο συμμαθητή σου; Μήπως βαριέσαι; Τι ακριβώς βαριέσαι;» Αν μετά από μια αναλυτική κουβέντα δεν βγάλετε άκρη τότε καλό θα ήταν να μιλήσετε με τα αδέρφια του ή με άλλους γονείς συμμαθητών του για να διαπιστώσετε τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει.

Πρακτικές συμβουλές

Μόλις μάθετε το πρόβλημα μπορείτε να το λύσετε. Αν είναι πρόβλημα μαθησιακό κανονίστε συνάντηση με τον δάσκαλο και ερευνήστε το ζήτημα σε βάθος.

Αν το παιδί σας δυσκολεύεται να κάνει φιλίες και το πρόβλημα είναι κοινωνικό ο ίδιος ο δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει. Ίσως εκείνος ξέρει με ποιους θα ήθελε το παιδί να κάνει παρέα αλλά δεν θα τα έχει καταφέρει ίσως να γνωρίζει ποια παιδιά θα ήταν μια καλή επιρροή για το παιδί σας και θα μπορούσαν να το βοηθήσουν ακόμα και στη μελέτη.

Βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα γλωσσικών διαταραχών, όρασης ή ακόμα και ακοής.

Τα παιδιά τα πηγαίνουν καλύτερα στο σχολείο όταν οι γονείς ενδιαφέρονται για το σχολείο τους. Συννενοηθείτε με τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων και δηλώστε εθελοντική συμμετοχή στις δραστηριότητες του συλλόγου, όπως συμμετοχή σε καλλιτεχνικές εκδηλωσεις των παιδιών, οργάνωση εκδρομών, στην επίλυση προβλημάτων του σχολείου. Το παιδί μπορεί να ευεργετηθεί από τη δική σας συμμετοχή στον χώρο εκπαίδευσης νιώθωντας ότι είστε περισσότερο κοντά του.

Κάντε το σχολείο διασκέδαση. Μιλήστε με θετικά λόγια στο σπίτι για το σχολείο. Ποτέ μην πείτε «Ναι το σχολείο είναι αγγαρεία, έτσι το έβλεπα και εγώ αλλά δε γίνεται να μην πας ». Εμπνεύστε τον ενθουσιασμό στο παιδί και την έννοια της μάθησης. Αν το παιδί εκδηλώνει κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον για κάποιο μάθημα, όπως τα ελληνικά τη λογοτεχνία ή για τη γυμναστική φροντίστε να ενισχύσετε την τάση του αυτή για να πηγαίνει με περισσότερη διάθεση στο σχολείο.

Να έχετε πίστη στο παιδί. Τα παιδιά που δεν αγαπούν το σχολείο συχνά έχουν αποθαρρυνθεί από τοπεριβάλλον τους. Δώστε τους να καταλάβουν ότι πιστεύετε στις ικανότητές τους ότι μπορούν να μάθουν και να πετύχουν.

Μη δίνετε έμφαση στους βαθμούς. Αν το παιδί έχει μανία να παίρνει σε όλα άριστα μπορεί να αποθαρρυνθεί ακόμα και όταν κάνει μια εργασία απολύτως αποδεκτή , όχι όμως άριστη.